Μουσική ακούω , ζωή καταλαβαίνω
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012
Θειο άγγιγμα
Σημείωση: γραμμένο εδώ και 2+ μήνες απλά μιας και νιώθω σιγά σιγά να στερέυω απο ιδέες ,ξεσηκώνω παλιά κειμανάκια !
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012
ΑΧ , πράξη δεύτερη
ποτέ σου μη τα βάνεις
γιατί είναι ταξιδιάρικα
μόνα και πεισματάρικα
και γρήγορα τα χάνεις
Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος
Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βάρυ σου λάθος
Απ' όλα τ' άστρα του ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει
κείνο που βγαίνει την αυγή
γράφει τη πιο τρελή γραμμή
και τ' άλλα σκοτεινιάζει
Θεέ μου χαράς του του πουλιού
όπου πετάει στα ύψη
όπου αγαπά εκεί πατά
τη πιο ελαφριά περπατησιά
και του περνάει η θλίψη
Είμαι καράβι από χαρτί
στα χεριά μ' έχει ένα παιδί
στου κόσμου τη πλημμύρα
και αναρωτιέμαι τι θα πει
αυτό το αχ και το γιατί
τι να μου γράφει η μοίρα
Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος
Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ μας λάθος
Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012
Οι μισοί καλοί
Μη ζητάς να βρεις καλό
μπέσα μη ζητάς
στων ανθρώπων τις καρδιές
μέσα μην κοιτάς.
Οι μισοί καλοί
σε μοναστηριού κελί
κι οι άλλοι στο τρελάδικο
από κακό κι απ'άδικο
Μη ζητάς να βρεις καλό
μη βαρυγκομάς
και τα πάθη η ζωή
τα'φτιαξε για μας
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012
Να φύγεις να σωθείς
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Κυριακή 26 Αυγούστου 2012
Αχ , πράξη πρώτη !
το αχ είναι γραμμένο.
Είναι γλυκό είναι πικρό
είναι κι ονειρεμένο.
Αχ 'συ που φεύγεις,πού τραβάς,
πού πας και ξεμακραίνεις;
Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι
κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.
Αχ, τα τραγούδια είν' ευχή
και πάρε την μαζί σου.
Στ' αρώματα, στα χρώματα
στις μουσικές χαρίσου.
Τρίτη 21 Αυγούστου 2012
Μυστικό Τοπίο
Σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα
Σαν το καμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ' τις βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω τη ψυχή σου
Κι όπως σ' ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος
Μου 'στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ' το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει
Τρεις και μισή ξημερώματα, σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει
Και στου σκοτωμένου το σφυγμό, στο φλας του ασθενοφόρου
καθρεφτίζει κάτι απ' την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου
Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο
Μες της αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν' ανατείλεις
Μ' ένα παρανάλωμα παντού, στη Θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει: Αναγνώστη βοήθεια
Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ' τις ερπύστριες
Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
Κι όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου
Για να σ' αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νιώσω
Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω
Σάββατο 18 Αυγούστου 2012
Με Πνίγεις !!!
Ψάχνω στα αινίγματα σου να σε βρώ , αδυνατώ να λύσω τον γρίφο που έχεις στήσει.
Τρεις εβδομάδες σε ξέρω και ακόμα δεν σε έχω γνωρίσει, τρείς βδομάδες που έχω ζήσει ότι θα ζούσα χρόνια.
Θελεις να μην χάνομαι με την ίδια θέληση που θέλεις να χάνεσαι εσύ, φωνάζεις και θέλεις να αναλύσουμε μέχρι τα σωματίδια χίκινγκς όταν δεν σε ψάχνω, καμία όμως ανάλυση δεν ζητάς όταν σου λέω ότι μου λείπεις…..
Με θέλεις και το ξέρω , αλλά με έναν τρόπο πιεστικό , με πνίγεις , με πνίγεις !!!
Άκου φώς μου , η τυραννία είναι τέχνη υψηλή αλλά το θέατρο σου μισό… το κουράγιο μου λείψω.. πώς να σταθώ ….
Με πνίγεις !!!
Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012
δεν είναι εσύ, δεν είναι εγω.....
τώρα όμως κάποιες λέξεις που με βασανίζουν εδώ και δύο 24ωρα άρχισαν να μοιάζουν , άρχισαν να κάνουν ρήμα
δεν είναι οτι το μυαλό μου τις έκανε να μοιάζουν ρήμα αλλα η δύναμη του προβλήματος,
παράξενη φύση ο συγκεκριμένος blogger , γράφει μόνο αν κάτι τον βασανίζει και αυτή η τυραννία είναι τέχνη !
λίγες λέξεις λοιπόν για μία φίλη που βασανίζεται και δάυτην , που βασανίζονταν απο μικρό παιδί αλλα τελικά η μοίρα της είχε και αλλο , ναί αυτήν η μοίρα που αθίγγανοι μυρίζουν στις παλάμες...
λίγες λέξεις , σκόρπια λόγια με την ευχή να την δώ να χαμογελάει ξανά , να λάμπουν τα μάτια της όπως τόσο καλά ήξεραν να κάνουν , λές και το ηλιακό σύστημα που έκρυβαν μέσα τους δεν έλεγε να γεράσει !
Θέλω να γράψω μα δεν μπορώ ,δεν είναι εσύ δεν είναι εγω.
Είναι ότι σ’ακολουθει σε κυνηγάει από παιδί .
Σαν της ζωής σου την γραμμή της παλάμης χάραγμα βάθη .
Ποιος να μπορέσει να σταθεί , να είναι εκει να μην χαθεί
μια ευχή λοιπόν , να επιστρέψει το φώς και ας μήν το δώ ποτέ ξανά ,απλά να ξέρω οτι είναι εκεί !
Τρίτη 31 Ιουλίου 2012
Φόβος
Στην φύση του ανθρώπου, από τα ποιο δυνατά συναισθήματα….
Συναίσθημα ικανό να σε οδηγήσει από το καλύτερο ως το χειρότερο.
Ασυνείδητος μηχανισμός γραμμένος στον γενετικό μας κώδικα, μηχανισμός ισχυρός όσο κανένας άλλος , μας προστατεύει σηκώνοντας μέσα μας εκείνους τους διακόπτες σαν ασφάλειες σε ηλεκτρολογικό πίνακα , και συγκεκριμένα έναν , τον διακόπτη της επιβίωσης , διακόπτη που αμα τον σκαλίσεις τρομάζεις και εσύ ο ίδιος με το σε τι μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις
Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτός ο φόβος , αυτός άλλωστε είναι δικαιολογημένος , ο χειρότερος όλων που μας κρατάει πίσω είναι ο φόβος να προχωρήσουμε , να κάνουμε την μεγάλη αλλαγή , να γνωρίσουμε κάτι καινούργιο , να ζήσουμε πράγματα ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΟΥΜΕ…
Παιχνίδι η ζωή και τα ζάρια στα χέρια μας , όσο όμως βρίσκουμε το κουράγιο να τα ρίξουμε και όσο έχουμε την δύναμη να αψηφήσουμε την πιθανότητα να μην μας κάτσει η ζαριά.
Παιχνίδι και όσο παίζουμε μαθαίνουμε , μέσα από τα παθήματα μας , μαθαίνουμε καλύτερα τους κανόνες και προσαρμοζόμαστε ,
Δυο παιχνίδια μας ζορίζουν , είναι ο θάνατος και η αγάπη , το ένα δεν το κουμαντάρουμε και οσο και αν μας φοβίζει είναι και αυτό κομμάτι του κύκλου , είναι και αυτός προορισμός , ώσπου να γίνουμε σκόνη αστρική …. Ίσως λοιπόν δεν μας μένει παρα ναι παίξουμε με την αγάπη , με τους έρωτες , με τα πάθη μας , ίσως αυτό να είναι το ποιο ωραίο ξόδεμα ,ξόδεμα που σίγουρα είναι λιγότερο οδυνηρό από το ξόδεμα της ρουτίνας ……
Και όλα αυτά τα είπε ο ποιητής πανέμορφα !
Μες στο νόημα πάντα θα 'ναι
όποιος πάθει κι όμως μάθει
οι φοβέρες δε φτουράνε
και ο χάρος κάνει λάθη
Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να' σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί
Όλα είναι μια ιδέα
και τη ζεις στο φλας του κόσμου
πότε χάλια πότε ωραία
σώμα μου ψυχή και φως μου
Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να 'σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί
Δυο παιχνίδια σε ζορίζουν
είναι ο θάνατος κι η αγάπη
παίξ' τα και τα δυο κι ας χάσεις
θα βγει η ήττα σου απάτη
Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να' σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί
Κυριακή 22 Ιουλίου 2012
το 10 το καλό !
Αν και πάντα διασκέδαζα με τους αριθμολογους , με εκείνους τους παράξενους τύπους που προσπαθούν να βρούνε μια λύση μέσα από τα νούμερα και έχουν μια απάντηση σε κάθε τι γίνεται με έναν αριθμό , αν και πάντα τους έβρισκα από διασκεδαστικούς εώς απίστευτα γραφικούς , μερικές φορές η ζωή σε διαψεύδει !
track 10 λοιπόν track 10 στο δισκάκι που λιώνει στο αυτοκίνητο !
το είχε ξαναπροσπαθήσει ο κοντός και είχε κάνει τρομερή αρχή στα Παραμύθια βάζοντας για 10ο κομμάτι το με πνίγεις ,
καλά τα είχε πάει και στο «της μέρας και στης νύχτας» με ένα κομμάτι που έμελε να γίνει το πρώτο χιλιοπαιγμένο στα FM , τα μεταξωτά της κανά ,
η ιστορία συνεχίστηκε στον Κύκλο με το Δώρο του κόσμου , ένα τραγούδι για ότι ποιο όμορφο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο… στον Λαβύρινθο που μας στιγμάτισε όλους το «είναι σκοτάδι « απλά υπήρχε για να σπάει αυτήν την γλυκιά καταχνιά του δίσκου !
κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε στις 13,000 μέρες , λαϊκότροπος δίσκος , ποιο εξωστρεφείς , αφιερωμένους στους έρωτας , στους έρωτες που μας μιλάνε στο αυτί , σε όσα ζήσαμε σε όλα όσα ονειρευτήκαμε σε όσα ξεχάσαμε και σε όσα μας κρατάνε ζωντανούς , το μεγαλύτερο κομμάτι είναι σε δικούς του στίχους , όπως σε δικούς του στίχους είναι και το 10, Συνήθεια δίχτυ !
Ήρθε χαρά στον ύπνο πως έκλεισα έναν κύκλο
αυτόν που με βασάνιζε σα φυλακή στον ξύπνιο
Βρήκα αετό στο δρόμο μου και φίδι βιαστικό
ξέχασα την καρδιά μου κι έχασα την κυρά μου
Αγάπη που με μπέρδεψες σε μια συνήθεια - δίχτυ
κρατάω την κλωστή κι αρχίζω απ' την αρχή
Κι αν έχασα το δρόμο μου σαν ξέμπαρκο καράβι
φυσάει αέρας στα πανιά φεύγει κι αυτό το βράδυ
Όνειρο ήταν μάτια μου μα μού 'μεινε ο καημός
Ταξίδι μου στον ίσκιο δρόμο να κάνεις ίσιο.
Αφιερωμένο λοιπόν σε όλους όσους η μόνη χαρά έρχεται στον ύπνο , σε όσους έχασαν την κυρά τους , σε όσου θα ήθελαν να κρατάνε την κλωστή και να ξεκινήσουν από την αρχή , σε όσους μετράνε τα βράδια που φεύγουν με δυσκολία ….. αφιερωμένο …
Για μένα απλά θα κρατήσω το Όνειρο ήταν μάτια μου μα μού 'μεινε ο καημός
Και θα ευχαριστήσω ακόμα μία φορά την ζωή που με αξίωσε να ακούσω ζωντανά όσα ήθελα πάντα !
Και για όσους δεν με πιστεύεται έχω και αποδείξεις !